Rasti i diskriminimit ndaj kandidatit për asamble nga radhët e LDK-së, z. Demush Vokshi, është një pasqyrë e dhimbshme e realitetit tonë shoqëror.
Një qytetar i yni, një shtetas i yni, është përgojuar dhe nënvlerësuar publikisht vetëm pse është përdorues i karrocës. Jo për idetë e tij, jo për kontributin e tij, por për mënyrën si duket dhe si lëviz.
Ky është një akt i dhunës sociale, një përjashtim i turpshëm që nuk ka vend në një shoqëri që pretendon të jetë demokratike dhe e drejtë.
Ky akt nuk është thjesht i turpshëm por është një shkelje flagrante e dinjitetit njerëzor, një formë e pastër e diskriminimit, dhe një dështim i thellë i etikës kolektive.
Dinjiteti Nuk Është Dekor, Është E Drejtë. Ku Janë Zërat e Profesionistëve të Punës Sociale?
Më e dhimbshme se vetë akti është heshtja që e ka shoqëruar. Heshtja e profesionistëve të punës sociale. Heshtja e institucioneve që pretendojnë të mbrojnë të drejtat e njeriut. Heshtja e shoqërisë që shpesh e sheh diskriminimin si “normale” apo “të pranueshme”.
Heshtja e profesionistëve të punës sociale është shqetësuese. Ku janë zërat e tyre? Ku është avokimi i tyre?
Puna sociale nuk është thjesht ndihmë por është angazhim politik dhe moral për të mbrojtur të drejtat e njeriut, për të kundërshtuar shtypjen dhe për të qëndruar krah për krah me grupet e margjinalizuara.
Sipas parimeve universale të punës sociale, të pranuara globalisht: Dinjiteti i njeriut duhet mbrojtur në çdo rrethanë.
Avokimi për shpërndarje të barabartë të burimeve dhe solidariteti me grupet e margjinalizuara janë detyrime profesionale, jo zgjedhje personale.
Avokimi për barazi dhe drejtësi është detyrim profesional.
Në shumë vende ku puna sociale ka ndikim real, profesionistët e kësaj fushe janë zëri i ndryshimit, shtytës të reformave ligjore, mbrojtës të të drejtave të njeriut dhe zëra të pandalshëm kundër padrejtësive.
Ata nuk heshtin gjatë fushatave zgjedhore. Ata nuk fshihen pas neutralitetit profesional. Ata flasin, reagojnë, edukojnë dhe mobilizojnë komunitetin.
Në vendin tonë, heshtja e tyre gjatë fushatave zgjedhore dhe në raste të tilla është zhgënjyese dhe e dëmshme.
Ky është një obligim etik, jo një zgjedhje. Dhe nëse nuk jemi të gatshëm të mbrojmë dinjitetin e një qytetari në karrocë, atëherë çfarë mbrojmë?
Nëse nuk e përdorim zërin tonë për të mbrojtur ata që janë më të cenueshëm, atëherë për kë punojmë?
Faleminderit për Përfaqësim me Përfshirje dhe Dinjitet
Në një kohë kur përjashtimi shpesh maskohet si normë, është e domosdoshme të ndalemi dhe të identifikojmë kur ndodh diçka e drejtë.
Prandaj, dua të shpreh mirënjohjen time të thellë për LDK, kryetarin e Degës, Lutfi Haziri dhe kandidatin për kryetar të Komunës së Gjilanit, z. Arbër Ismajli, për guximin dhe vizionin që ka treguar duke udhëhequr një listë kandidatësh me përfshirje.
Ky nuk është thjesht një vendim politik por është një akt i ndërgjegjshëm, një dëshmi e respektit për diversitetin njerëzor, një hap konkret drejt një demokracie më gjithëpërfshirëse.
Të përfshish kandidatë me aftësi të kufizuar, me përvoja të ndryshme jetësore, dhe me identitete të ndryshme kulturore, është të pranosh se dinjiteti nuk ka formë të vetme, dhe se përfaqësimi nuk është privilegj, por e drejtë.
Kjo dëshmon se përfaqësimi nuk ka formë fizike por ka vlerë, ka vizion, ka guxim. Ky është një shembull që duhet ndjekur. Jo për të lavdëruar një parti, por për të lavdëruar parimin që ky veprim përfaqëson.
Ky është një shembull i përfshirjes së vërtetë, një dëshmi se aftësia për të kontribuar në shoqëri nuk matet me mënyrën si ecim, por me mënyrën si ndjejmë, si veprojmë.
LDK ka treguar se politika mund të jetë hapësirë për dinjitet, barazi, dhe shpresë. Ky veprim nuk është dekor por është politikë me zemër, dhe për këtë, meriton falënderim publik.
Thirrje për ndërgjegjësim dhe veprim
U bëj thirrje të gjithë profesionistëve të punës sociale, institucioneve akademike, organizatave joqeveritare dhe qytetarëve të ndërgjegjshëm:
Reagoni publikisht ndaj rasteve të diskriminimit.
Mbështesni z. Demush Vokshi dhe çdo qytetar që përjeton përjashtim për shkak të aftësisë së kufizuar.
Kërkoni llogari nga institucionet publike dhe partitë politike për gjuhën dhe sjelljet diskriminuese.
Ndërtoni fushata ndërgjegjësimi që e bëjnë të qartë se përjashtimi nuk ka vend në një shoqëri demokratike.
Në fund, dua të them këtë: Z. Vokshi nuk është vetëm kandidat por ai është simbol i guximit, i dinjitetit, i përfshirjes.
Dhe ne, si profesionistë të punës sociale, si qytetarë, si njerëz, kemi detyrimin të jemi pranë tij. Jo vetëm me fjalë, por me veprim.
Sepse nuk ka demokraci pa barazi, dhe nuk ka barazi pa zë të fuqishëm kundër padrejtësisë.
Le të mos heshtim. Le të flasim. Le të mbrojmë. Le të ndryshojmë.
Vana Jerliu Ramadani është Terapiste/Këshilltare e Shëndetit Mendor dhe Punëve Sociale në SHBA
