Shkruan: Bashkim Bajrami
Allahu me urtësinë e Tij, i mori shpirtat e familjes Jashari me 5, 6 e 7 mars 1998. Ata sakrifikuan i madh e i vogël prej babës Shaban, nënës Zahide e djemt Hamëz e Adem Jashari me gra e fëmijë, jo vetëm pasurinë por edhe gjënë më të shtrenjtë, jetën e tyre duke ja drejtuar pushkën sërbit, armikut të përbetuar të shqiptarëve, vetëm për ta mbrojtur këtë vend dhe për të jetuar të lirë .
Allahu ua dëshiroi të mirën dhe i nderoi, vdiqën faqe e bardhë, të respektuar jo vetëm në trojet shqiptare por edhe përtej, nuk mbet cep i botës pa e përmendur heroizmin e kësaj familje.
Sa komandantë e eprorë thonë tani: “Ah sikur të kisha vdekur në betejë e mos të isha koritur pas lufte, me haraq e krim, luks për vete, për nipa e mbesa; sa paranë e lash në banka jashtë Kosovës, sa dëmin ja bëra këtij vendi në emër të UÇK-së…
A thua pas vdekjes si do të më përmendin mua?
Si i lash shokët e luftës në skamje e une në pallate luksoze?
Si t’i takoj fëmijët e shokëve që ranë dëshmorë që ndoshta vuajnë për gjërat elementare?
Si nuk ua hapa derën asnjëherë t’i vizitojë këto familje?
Ku mbetën shokët e idealit që i takoj vetëm për zgjedhje?
A thua çka do të shkruajë historia për mua ?
Ah sikur të isha i vdekur e mos ta vidhja popullin tim!
Ah sikur të isha i vdekur e ta kisha historinë e bujshme si familja Jashari, Zahir Pajaziti, Agim Ramadani e shumë trima tjerë.
A thua a jam ai komandant që luftova për liri apo për përfitime personale?! Pse e prisha njetin?!!
Ndërsa unë e pyes secilin prej tyre: a ke thënë vallë?
Nëse nuk do thuash sot, do e thuash nesër, pasi të vdesësh, por atëherë do jetë shumë vonë!
Andaj, nëse s’mund ta ndryshosh të kaluarën, mund ta ndryshosh atë që të ka mbet, e ta fal Allahu atë që ka ikur.
