“Kur t’ju pyesin kush jeni e nga vini, thoni jeni gazetarë nga Polonia”, “Mos flisni serbisht në rrugë, në rrugë të hapët mes vete folni anglisht”, “ǒpo kërkon atje, është rrezik”.
Kështu e fillojnë shkrimin e tyre dy gazetarë të rinj,Unës dhe Milloshit nga e përditshmja serbe Danas mbi përshtypjet nga qëndrimi katërditor (për herë të parë) në Prishtinë.Këto ishin, shkurtimisht, reagimet e miqve kur morën vesh se do të shkonim me punë në Prishtinë.
Ndonëse qëllimin e mirë dhe kujdesin e tyre nuk e kundërshtuam, katër ditë të kaluara në kryeqytetin e Kosovës mjaftuan që vetvetes dhe personave tanë të dashur t’ua dëshmojmë se droja e tillë është pasojë e propagandës shumëvjeçare mediatike për “shqiptarët e këqij e të egër”, të cilët me të dëgjuar fjalën e parë serbe ta kthejnë me barbull në kokë. Ose ndon jë gjë më serioze.
A do t’ju gënjenim sikur t’ju thoshim se në mëngjesin para se të niseshim, kolegia Una dhe unë nuk ndjenim as më të voglin tension? Ndoshta po, po nuk duam t’ju gënjejmë, meqë nuk është mirë. Megjithatë çfarëdo tensioni na ndodhi që kur hipëm në automobil, ende pa dalë mirë nga Beogradi. Aty, në një hapësirë të ngushtë mbi katër rrota, e njohëm kolegët nga TV Mrezha, Sllavenin dhe Bobanin, të cilët udhëtimet në Prishtinë ka kohë që nuk i numërojnë. Kur morën vesh se për herë të parë po shkonim atje “poshtë”, nisën të na rrëfenin për galeritë, kafiteritë, restorantet ku hahet mirë, njerëzit interesantë me të cilët ishin shoqëruar, bashkëbiseduesit të cilët i kishin intervistuar. Pamë njëri tjetrin dhe kuptuam se po shkonim në një qytet “si gjithë të tjerët”, mes njerëzish që janë “si gjithë të tjerët” dhe tensionet, si pasojë e frikës nga të panjohurat, u shndërruan në emocione të shëndetshme dhe çliruese nga njohja e të panjohurës.Pas pesë orësh udhëtim, arritëm në Prishtinë. Para hotelit na priste nikoqiri ynë Bashkimi. Kishim kohë vetëm sa t’i lëmë gjësendet, që të arrinim për njërën nga intervistat e caktuara. “Mirë se erdhët në Prishtinë. Si udhëtuat? Çfarëdo që t’ju duhet, më njoftoni mua”, ishin fjalët e para që i dëgjuam nga recepsionistja në gjuhën serbe. Me Bashkimin u nisëm drejt Fakultetit të Arteve, nëpër qendër të Prishtinës. Bisedonim me zë në gjuhën serbo-kroate (Bashkimi tash 12 vjet jeton e punon në relacionin Prishtinë-Zagreb). Herë pas here ndaleshim për ta pritur shoqëruesin tonë deri sa përshëndetej me të njohurit e tij.Na njihte me ta dhe të vetmen gjë që dëgjonim prej tyre ishin fjalët për mirë se ardhje.
Ato katër ditë, siç thamë, bisedonim në gjuhën serbo-kroate. Ama kudo. Gjatë katër ditëve të ecejakeve nëpër Prishtinë, kryq e tërthor, nëpër institucione, zyra, banesa, teatro, kafiteri e shitore nuk patëm as të vetmin problem – askush nuk na shikoi vëngër, e lëre më të na kërcënojë ose të na shajë. Përkundrazi, të gjithë ata që i takuam, ishin të përzemërt dhe të etshëm për të biseduar. Këshillat e miqve tanë që të prezantoheshim rrejshëm si gazetarë nga Polonia na dukeshin qesharake, por edhe pikëlluese.
Pyesnim sa njerëz në Serbi, të bombarduar nga propaganda imediate 24 orë në 7 ditë, qytetin ku kaluam momente aq të bukura për një kohë kaq të shkurtër vazhdojnë ta perceptojnë edhe më tutje si territor armiqësor, ku nuk shkohet.Pas kthimit në Serbi detyra jonë nuk ka përfunduar. Vetëm sa ka filluar. Kurdoherë dhe në çdo vend do të flasim se qyteti është qytet, se njerëzit janë njerëz, ndërsa propaganda ka vetëm një qëllim – që neve, njerëzve të zakonshëm, të na largojë nga njëri tjetri, në mënyrë që ata me urdhër të të cilëve na serviret ajo të çimentohen në pushtet
